Γοργόνα και ναύτης

Είναι χειμώνας, φυσάει πολύ, βρίσκομαι σε μια ερημική παραλία, ψάχνοντας εσένα.

Κρυώνω λίγο, τα κύματα σχηματίζουν την μορφή σου στην αμμουδιά και τρέχω να φτιάξω ένα τείχος από χώμα για να μην σε πάρουν πίσω.

Κάθομαι δίπλα από το τείχος που έφτιαξα για σένα.

Η θάλασσα έχει ηρεμήσει κι εγώ περιμένω να φανείς.

Μα πως να φανείς; εσύ κολυμπάς κάπου αλλού...στον καθρέφτη της θάλασσας..

Σε ένα άλλο μπλε, πιο ανοιχτό και πιο ήρεμο.

Εγώ, εδώ ακόμα σε περιμένω, να βγεις από την παραλία και να μου πεις πως είναι το νερό.

Πάντα σου έλεγα πως είσαι μια γοργόνα...και εγώ ο ναύτης σου!

Οι εποχές αλλάζουν, τα χρόνια περνάνε, αλλά μεγαλώνω μόνο εγώ.

Εσύ θα μείνεις για πάντα έτσι, όπως σε πρώτο-αντίκρισα,

μια γλυκιά σταγόνα στο ποτήρι της ζωής μου.

Που μεγάλωνε σιγά σιγά και έγινε αυτή η θάλασσα που έχω μπροστά μου.

Άραγε με βλέπεις; γίνεται;

Όχι αγάπη μου, μην στενοχωριέσαι, δεν είναι δάκρυα αυτά που κυλάνε στο πρόσωπο μου, απλά ένα κυματάκι έσκασε πάνω στο τείχος.

Σκοτείνιασε πάλι.

Ας σηκωθώ, 

βάζω την μάσκα του κανονικού ανθρώπου και πηγαίνω προς το σπίτι.

Όλα καλά, ψεύτικα χαμόγελα, υποκριτικές συνομιλίες 

και εσύ εκεί, στο δικό μας κάστρο να με περιμένεις.

Αύριο θα είμαι εκεί, μην το ξεχάσεις.