Η ζωή θέλει φαντασία

Νιώθω καμιά φορά πως δεν έχω καμία σχέση με τα παιδιά της ηλικίας μου.

Τα μόνιμα θέματα προς συζήτηση είναι οι γυναίκες,

το σχολείο, οι μηχανές κτλπ.

Όταν αρχίζουμε να μιλάμε για κάτι πιο ενδιαφέρον με μεγαλύτερη αξία,  πάντα κάποιος θα το "κόψει" σε λίγη ώρα και θα επιστρέψουμε στα συνηθισμένα ανούσια θέματα.

Λάθος πρότυπα, λάθος στάση ζωής, ματαιοδοξία, γρήγορο χρήμα, υλισμός...

Όλα αυτά δίνουν το έναυσμα για τις παραπάνω συμπεριφορές.

Πρέπει να αναζητάμε τα αληθινά νοήματα στην ζωή μας.

Την αρετή, την γαλήνη της ψυχής, την αγάπη.

Δεν λέω να γίνουμε όλοι ψευδό-διανοούμενοι,

σοβαροφανείς και ελιτιστές.

Όχι, και τα πιο επιφανειακά θέματα πρέπει να υπάρχουν.

Και ο χαβαλές και ο σχολιασμός, τα απλά καθημερινά ζητήματα, αλλά στον βαθμό που πρέπει.

Πρέπει να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητες μας.

Δεν λέω να μένουμε απλά σε φλύαρες συζητήσεις, 

αλλά να οδεύουμε  προς την πράξη, να κοιτάμε μακροχρόνια και παράλληλα να ζούμε την στιγμή.

Πρέπει να βάλουμε στην ζωή μας την φαντασία.

Να μην κλείνουμε τις πόρτες μας σε ανθρώπους που βλέπουνε πράγματα που εμείς δεν μπορούμε, ούτε να τους κρίνουμε, 

γιατί αυτό που έχει σημασία είναι να είσαι ευτυχισμένος.

Κι αν ο άλλος είναι ευτυχισμένος με τον δικό του τρόπο 

που εσύ δεν καταλαβαίνεις, το μόνο που έχεις να κάνεις 

είναι να τον αποδεχτείς και να χαρείς με την χαρά του.

Και όλα θα πάνε καλά!