Tαξίδι (Τάσος Λειβαδίτης)

Ζούσε την τελευταία του ώρα.
Στο σταθμό, νύχτα, περίμενε το τρένο, που θα ‘πεφτε μπροστά του να τελειώνει.
Άξαφνα, από μια παλιά ξεχασμένη παρόρμηση ανέβηκε στη γραμμή να περπατήσει,
όπως άλλοτε, που ήταν ένα αιώνιο παιδί.
Τότε, μ’ έκπληξη, είδε τη μικρή πεθαμένη εξαδέλφη να περπατάει στην άλλη γραμμή, απλώνοντας του το χέρι, για να κρατηθούν, πιο στέρεα, πάνω απ’ τ’ όνειρο.
……Περπάτησαν ώρα, χαμογελώντας ο ένας στον άλλον, κι όταν πέρασε τυφλό το τρένο, βουίζοντας, τα δυο παιδιά χειροπιασμένα συνέχιζαν να προχωράνε πάνω στις ράγες,
…    ενώ το πτώμα ενός άντρα κείτονταν πιο εκεί.

Γοργόνα και ναύτης

Είναι χειμώνας, φυσάει πολύ, βρίσκομαι σε μια ερημική παραλία, ψάχνοντας εσένα.

Κρυώνω λίγο, τα κύματα σχηματίζουν την μορφή σου στην αμμουδιά και τρέχω να φτιάξω ένα τείχος από χώμα για να μην σε πάρουν πίσω.

Κάθομαι δίπλα από το τείχος που έφτιαξα για σένα.

Η θάλασσα έχει ηρεμήσει κι εγώ περιμένω να φανείς.

Μα πως να φανείς; εσύ κολυμπάς κάπου αλλού...στον καθρέφτη της θάλασσας..

Σε ένα άλλο μπλε, πιο ανοιχτό και πιο ήρεμο.

Εγώ, εδώ ακόμα σε περιμένω, να βγεις από την παραλία και να μου πεις πως είναι το νερό.

Πάντα σου έλεγα πως είσαι μια γοργόνα...και εγώ ο ναύτης σου!

Οι εποχές αλλάζουν, τα χρόνια περνάνε, αλλά μεγαλώνω μόνο εγώ.

Εσύ θα μείνεις για πάντα έτσι, όπως σε πρώτο-αντίκρισα,

μια γλυκιά σταγόνα στο ποτήρι της ζωής μου.

Που μεγάλωνε σιγά σιγά και έγινε αυτή η θάλασσα που έχω μπροστά μου.

Άραγε με βλέπεις; γίνεται;

Όχι αγάπη μου, μην στενοχωριέσαι, δεν είναι δάκρυα αυτά που κυλάνε στο πρόσωπο μου, απλά ένα κυματάκι έσκασε πάνω στο τείχος.

Σκοτείνιασε πάλι.

Ας σηκωθώ, 

βάζω την μάσκα του κανονικού ανθρώπου και πηγαίνω προς το σπίτι.

Όλα καλά, ψεύτικα χαμόγελα, υποκριτικές συνομιλίες 

και εσύ εκεί, στο δικό μας κάστρο να με περιμένεις.

Αύριο θα είμαι εκεί, μην το ξεχάσεις.

Η ζωή θέλει φαντασία

Νιώθω καμιά φορά πως δεν έχω καμία σχέση με τα παιδιά της ηλικίας μου.

Τα μόνιμα θέματα προς συζήτηση είναι οι γυναίκες,

το σχολείο, οι μηχανές κτλπ.

Όταν αρχίζουμε να μιλάμε για κάτι πιο ενδιαφέρον με μεγαλύτερη αξία,  πάντα κάποιος θα το "κόψει" σε λίγη ώρα και θα επιστρέψουμε στα συνηθισμένα ανούσια θέματα.

Λάθος πρότυπα, λάθος στάση ζωής, ματαιοδοξία, γρήγορο χρήμα, υλισμός...

Όλα αυτά δίνουν το έναυσμα για τις παραπάνω συμπεριφορές.

Πρέπει να αναζητάμε τα αληθινά νοήματα στην ζωή μας.

Την αρετή, την γαλήνη της ψυχής, την αγάπη.

Δεν λέω να γίνουμε όλοι ψευδό-διανοούμενοι,

σοβαροφανείς και ελιτιστές.

Όχι, και τα πιο επιφανειακά θέματα πρέπει να υπάρχουν.

Και ο χαβαλές και ο σχολιασμός, τα απλά καθημερινά ζητήματα, αλλά στον βαθμό που πρέπει.

Πρέπει να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητες μας.

Δεν λέω να μένουμε απλά σε φλύαρες συζητήσεις, 

αλλά να οδεύουμε  προς την πράξη, να κοιτάμε μακροχρόνια και παράλληλα να ζούμε την στιγμή.

Πρέπει να βάλουμε στην ζωή μας την φαντασία.

Να μην κλείνουμε τις πόρτες μας σε ανθρώπους που βλέπουνε πράγματα που εμείς δεν μπορούμε, ούτε να τους κρίνουμε, 

γιατί αυτό που έχει σημασία είναι να είσαι ευτυχισμένος.

Κι αν ο άλλος είναι ευτυχισμένος με τον δικό του τρόπο 

που εσύ δεν καταλαβαίνεις, το μόνο που έχεις να κάνεις 

είναι να τον αποδεχτείς και να χαρείς με την χαρά του.

Και όλα θα πάνε καλά!